De angst om te verliezen zit winnen in de weg!

De Egyptenaren wisten het al, door slim samen te werken kun je bergen verzetten. Toch, in al die jaren dat ik in de zorg werk, zag ik dat Nederland bestaat uit vele zorgeilandjes. Samenwerken in de keten, het bleef steeds bij beperkte, kleinschalige en lokale initiatieven. Tot het moment waarop Covid als een trein over zorg verlenend Nederland denderde. We moesten samen werken, over onze schaduw stappen, niet denken in concurrentie en vooral dingen loslaten. Snel handelen en elkaar opzoeken. Samenwerken, het bleek zomaar te kunnen. Dank aan Covid.

Maar waarom was samenwerken al die jaren daarvoor zo moeilijk? We hebben toch dezelfde doelen voor ogen: de juiste zorg op de juiste plek voor alle patiënten? Dat wil toch iedereen?

Gisteren was ik bij een spoedzorgcongres waar eens en temeer duidelijk werd dat er enorme stappen gemaakt moeten worden in de samenwerking. En ook in de spoedzorg blijft samenwerken nog steeds niet vanzelfsprekend. Tijdens het landelijk spoedzorgcongres gaf de minister aan dat ook hij wil dat we als regio spoedzorg organiseren. In de regio afspreken welke zorgorganisatie welke spoedzorg levert, afspreken wat je wel en niet meer gaat doen en wat de collega organisatie gaat doen. Samen met de partners in de regio afspraken maken met de verzekeraar.
Dat is goed te doen zou je denken, zeker met de Covid ervaring die is opgedaan.
Maar ook tijdens het congres bleek, uit de verhalen van de verschillende sprekers, dat dit nog steeds moeilijk is. Iedere zorgaanbieder heeft zijn eigen eilandje gebouwd, veel spoedzorg is juist niet in samenhang georganiseerd. Een algemeen ziekenhuis biedt in principe het gehele proces van spoedzorg aan en op een korte afstand doen ‘de buren’ hetzelfde. Vervolgens rijdt er ook nog een huisarts en een crisisteam van de thuiszorg door de regio. Personeelskrapte of niet, iedereen regelt zijn eigen oplossing en regelt zijn eigen diensten; 7 x 24 uur.

In het ziekenhuis waar ik nu werkzaam ben als manager acute zorg proberen we het anders te doen. We bouwen in samenspraak met huisartsen, aanbieders van langdurige zorg, de ziekenhuizen in de regio en de medische staf van het ziekenhuis aan spoedzorgfaciliteiten voor de inwoners van de regio. Samen werken we aan de spoedzorg van morgen. Dat project gaat maar voor een klein deel over bouw, maar gaat vooral over samenwerken en het loslaten van eigen belangen, ten behoeve van het gezamenlijk doel. Het realiseren van patiëntenpaden, het virtueel bouwen aan een zorg coördinatie centrum en samenwerkingsafspraken maken met huisartsen, thuiszorgorganisatie en de regionale ambulancediensten, om samen de spoedzorg beter te organiseren. Samen gaat het misschien minder snel, maar zoveel beter, zoveel mooier en zoveel meer in dienst van de patiënt. Niet alle kennis hoef je in huis te houden, niet alle diensten hoef je zelf te organiseren, samen kun je de druk op de spoedzorg verdelen in de regio. Dingen weggeven, of, zo je wilt, verliezen, maakt je daarmee tot een winnaar.

Met de zekerheid van minder zorgpersoneel in de toekomst en groei van de vraag is dit een must. En laat je daarbij niet, uit angst om te verliezen, van het gewin afhouden. We moeten, ook de spoedzorg, samen anders organiseren. Samen voor de zorg voor morgen.