Terwijl ik gisteren aan het einde van de dag nog een uurtje in de tuin werkte, zag ik hoe alle bomen en planten toch weer uitkomen. Een paar weken geleden kon ik me nog niet voorstellen hoe al die bomen en planten weer tot bloei zouden komen, en nu is het al zover. De fruitbomen beginnen te bloeien en de eerste groene scheuten van de planten schieten uit de grond. Wat prachtig dat nieuwe groen vanuit een terugkerend patroon, dat zich (gelukkig) elk voorjaar weer voordoet.
Zo spraken wij ook vorige week, tijdens onze kwartaalmeeting, over de inzet van mensen. Kunnen we vanuit het bestaande inzetten op iets nieuws, wat ons verwonderd en verrast, en leidt tot iets onverwachts moois. We spraken daar namelijk over het arbeidsmarktvraagstuk. Waarbij het voor iedereen duidelijk is dat het handhaven van het bestaande niet leidt tot een antwoord op deze vraag. Maar hoe zou je dan wel op een andere nieuwe manier daarmee kunnen omgaan?
De beeldspraak met de vijver en de vissen kwam al snel naar voren. Iedereen zit in dezelfde vijver te vissen. Deze is te klein en inmiddels ook wel zo goed als leeggevist. Maar dan is de vraag: Hoe vergroot je de vijver, of waar zitten de nieuwe vissen?
Misschien is die vijver groter, en zijn die nieuwe vissen wel dichterbij dan je denkt. Want hoe vaak kijken we in de eigen organisaties als er een nieuwe leidinggevende of manager wordt gezocht? De eerste reactie zal zijn, dat doen we altijd. Maar het eerlijke antwoord is, dat we alleen kijken naar de mensen die voldoen aan ons standaardbeeld. Mensen met ervaring in de zorg, en mensen met een passende opleiding. Maar we kijken niet naar al die honderden of duizenden professionals die de ambitie en competenties hebben. En die we kunnen uitnodigen om, met support, rolmodellen, een passend ontwikkelingstraject en begeleiding, zich kunnen ontwikkelen tot die leidinggevende of manager, die vanuit het bestaande kan uitgroeien tot iets nieuws. Dat ons verwonderd, verrast en leidt tot iets moois.