Samen verandering realiseren; broodnodig!

Vanochtend sloot ik aan bij een overleg met een groep professionals en managers, om samen te verkennen hoe we door (regionale) samenwerking de zorg voor patiënten, met behulp van de gezamenlijke ontwikkeling van patiënten paden, beter kunnen maken. Beter in de zin van; meer aansluiten bij de wens en de vraag van de patiënt en diens omgeving, beter omgaan met de schaarste van mensen en middelen en beter werk voor de professional.

De aanwezigen hadden een aantal vragen ter voorbereiding ontvangen en brachten de antwoorden in, aan de hand waarvan we met elkaar de verbetermogelijkheden verkenden. In dit overleg werd maar eens weer duidelijk hoe moeilijk het is om te bedenken hoe die verbetering er uit zou kunnen zien, nog los van het realiseren van die verbetering.

Nadenkend over dit overleg realiseer ik me hoe jammer het is dat professionals zo druk zijn met allerlei randvoorwaarden als geld en regelgeving (“maar dat kan niet want dan zit de financiering bij de andere aanbieder of wie is dan de hoofbehandelaar”). Hoe graag zou ik de mensen willen verleiden om te komen tot een gezamenlijke wenselijke situatie, een “wenkend perspectief”. De meest ideale situatie los van “wie dat doet, hoe dat wordt georganiseerd, wie het betaald en hoe dat zit met verantwoordelijkheden”. En de vraag die dan bij mij blijft hangen is, hoe kun je samen komen tot een gesprek over die ideale situatie? Helpt het om mensen daar nog nadrukkelijker toe uit te nodigen, helpt het wanneer mensen dit doen vanuit het beeld dat zij zelf of een van hun geliefden de patiënt is, of zijn er andere uitnodigende vragen die mensen uit de dagelijkse praktijk haalt en naar die ideale situatie brengt?

Ik ben er nog niet uit, maar weet wel dat het werken aan en vanuit die ideale situatie de weg is. Anders verwordt samenwerking tot het bijschaven van de huidige situatie en dat is niet genoeg om de broodnodige veranderingen met elkaar te realiseren.

Wilma Koch